Toen ik in 2009 in aanraking kwam met hardlopen en daarna fitness, wist ik niet dat het zou uitgroeien tot een groot component in mijn leven. In eerste instantie deed ik het niet om er beter uit te zien. Ik deed het omdat mijn ex toen wilde afvallen en hij niet meer alleen wilde hardlopen.
Hij, een toenmalig militair, probeerde mij aan te leren dat pijn een emotie is en je emoties kunt uitschakelen… Tijdens mijn eerste hardloopmeters had ik drie astma-aanvallen per training… Tegenwoordig gebruik ik die zin als grapje. Wat ik wel moet zeggen, is dat je pijngrens inderdaad verschuift. Maar je kunt hem zeker niet uitschakelen!
Wat ik wel voor mezelf leerde, was dat mijn hersenen beter gingen werken en ik me beter voelde. Ik werd verliefd op hardlopen en vond het gaaf als ik weer verder was gekomen. Eerst de 5 km, dan de 10 en uiteindelijk werd 15 km mijn langste afstand tot voor kort.
Ik, die de langzaamste was en vaak als laatste werd gekozen
In de jaren die volgden merkte ik dat ik het gaaf vond om te zien hoever een lichaam kan komen. Ik was op de basisschool altijd de langzaamste. Ik werd vaak als laatste gekozen bij teamspellen. Ik lag ook elk jaar in het ziekenhuis door mijn astma.
Ik won echt zelfvertrouwen door te sporten, vooral door hardlopen. Kilometers vreten zonder blessures en ernstige aanvallen. Wat ik mezelf altijd wel leerde was dat ik altijd een adem moest bewaren om naar huis te komen. Het is me één keer gebeurd dat ik moest bellen omdat ik niet meer verder kon. Of iemand me op kon komen halen… Ik schaamde me dood.
Ondertussen had ik mijn ex gedumpt, maar was de liefde voor sport gaan groeien. Ik werd in de sportschool om advies gevraagd en inspireerde anderen om ook te gaan trainen. Schijnbaar deed ik iets goed. Dus besloot ik een opleiding te doen naast mijn fulltime baan als secretaresse.
Ik verkoop vrije tijd, geen strakke lijven
Tijdens de sportopleiding werkte ik als juridisch secretaresse bij een werkgeversvereniging. Bij die baan heb je altijd te maken met ellende. Klanten bellen pas als het al te laat is. Ze janken, schelden en willen dat je stante pede hun problemen oplost. Soms was het mentaal zwaar. Ondertussen liep ik stage in een sportschool en vond ik het elke avond weer een feestje om er te staan. Mensen die naar de sportschool kwamen wilden even hun dag vergeten. Ze kwamen er vaak met een positief humeur en als ze die niet hadden, gingen ze ermee naar huis.
Ondertussen merkte ik dat in de sport werken meer is dan alleen een paar jumping jacks doen. Het is luisteren. Zakdoeken aanreiken als iemand een zware dag heeft. Een knuffel geven. Samen lachen. En soms ook het leed van je klanten aanhoren.
Maar dat maakt sporten juist heel fijn. Ik heb later in mijn carrière geleerd dat het heel normaal is dat er emoties loskomen tijdens een sportsessie. Stel je voor: je zit met een probleem dat je maar niet los kunt laten. Je piekert maar wat af. Je maakt je zorgen, of bent boos of verdrietig.
Dat slaat zich op in je lichaam. Velen vergeten dat.
Op het moment dat je dan even lekker wilt knallen tijdens een training, zet je je lichaam aan het werk. Soms denkt je lichaam: “Dikke vinger met je,” waardoor het niet doet wat jij wilt. Pas als je een goed potje hebt gejankt of je verhaal hebt gedaan, kun je weer verder.
Andere keren denkt je lichaam: “Stamp die boosheid maar eruit, meid/jongen!” Hoe dan ook zal de emotie loskomen. Een goede trainer ziet dat en geeft dat ook de ruimte.
Ooit heb ik een kerstkaart van een personal training klant gehad waarop ze schreef: “… en dank je wel voor de stiltes.” Dat raakte me. Dat is wat ik graag mee wil geven.
Je mindset verandert dus door sporten
Of je nu alleen sport, zoals ik merendeels, of met een groep of personal trainer. Naast je fysiek, weet je zeker dat je mindset gaat veranderen. Niet alleen door alle gelukshormonen die vrijkomen tijdens en na een lekkere sessie. Maar ook door hoe je naar jezelf en de wereld kijkt.
Ik gebruik veel metaforen uit de sport om het leven uit te leggen. Elke bootcamples heeft altijd wel een achterliggende gedachte. Bijvoorbeeld: verdeel je energie. Net als in het echte leven. Een sprinter moet ook pauzes nemen. Hoe harder je sprint (in je leven), des te meer pauze je nodig hebt. Je kunt niet altijd blijven rennen. Je hebt ook momenten van niks doen nodig.
Die balans wil ik al mijn klanten meegeven. Zowel met voeding, als ook met trainen en het stukje mindset. Hoe kleed je je leven in? Wat wil je bereiken? Waar geef je prioriteit aan?
Kun je je vinden in mijn aanpak? Werk dan met me samen in mijn 12-wekentraject “Rise Strong“.
Ben je benieuwd naar meer van mijn gedachten hierover en andere thema’s over sport, voeding en mindset? Word nu deel van The Inner Circle of Strength en ontdek wat de meeste mensen nooit zullen weten over krachtige transformatie van lichaam én geest. Exclusieve inzichten, bewezen technieken en persoonlijke motivatie wachten op jou. Mis niets en sluit je vandaag nog aan bij deze selecte groep!
